Lost For Ever

I woke up one sunny Sunday 

To find the time nearly noon

I wondered where my mother'd gone

Without waking me up that day.

I looked for her around the house

But alas! That was all in vain

I noticed my house quite crowded,

Whispers and terrifying silence followed me.

I saw my dad on the sofa, looking grim, his face in his hands.

I went to him and asked for my mom

He shook his head and sighed.

I saw people looking at me, their faces full of sympathy.

At last, I found my mother in the sitout

Sleeping on a large banana leaf

The Sun's rays tickling her face,

And smiling to herself in her dreams.

I moved towards her but was stopped by my dad

Who hugged me, his eyes full of tears

I watched people carrying my mother out

And placing her on the sandalwood heap.

I watched the fire roaring with laughter, feeding on my mother

I didn't cry, I didn't weep, I didn't faint nor scream.

I stood there, knowing as I always did, she lives

In my heart, though lost forever....

പ്രണയം

 നീയെത്ര അകലെയാണ്. കാണുമ്പോള്‍  ഒരുപാട് അടുത്താണ് എങ്കിലും നമ്മള്‍ രണ്ടു നക്ഷത്രങ്ങളെ  പോലെ ആയി മാറിയിരിക്കുന്നു. എങ്കിലും ഞാന്‍  നിന്നെ  മനസ്സില്‍ ഇന്നും സൂക്ഷിക്കുന്നു, ഒരു പിടി നല്ല ഓര്‍മകളായി. നിന്‍റെ  മനസ്സില്‍ എനിക്കിന്നും ആ പഴയ സ്ഥാനമുണ്ടോ? അറിയില്ല. പക്ഷെ ഒന്നു മാത്രമറിയാം. നിന്നെ അത്ര പെട്ടന്നൊന്നും മറക്കാന്‍ എനിക്കാവില്ല. നിന്നെയും നീ സമ്മാനിച്ച ആ സ്വപ്നങ്ങളും സന്തോഷം നിറഞ്ഞ നിമിഷങ്ങളും എന്‍റെ മാത്രമല്ല, ഞാന്‍ സ്നേഹിക്കുന്ന, എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്ന ഒത്തിരി പേരുടെയും കൂടി സന്തോഷത്തിനു കാരണമായിരുന്നു. അതിനെല്ലാം എന്നെങ്കിലും നിന്നോട് നന്ദി പറയണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ നീ തന്ന സന്തോഷങ്ങളൊക്കെയും ഒരു നീര്‍ക്കുമിള പോലെ പൊട്ടിച്ചിതറിയത്‌ എത്ര പെട്ടന്നാണ്. ഇനി നിന്നെ ഈ ജന്മം കാണുമോ എന്ന് പോലും എനിക്കറിയില്ല. ഇനിയൊരുപക്ഷേ കാണുകയാണെങ്കില്‍ തന്നെ നമ്മള്‍ തികച്ചും അപരിചിതരെ പോലെ പെരുമാറിയേക്കാം. അന്ന് നീയും ഞാനും മറ്റാരുടെയോ സ്വന്തമായി മാറിയിരിക്കാം. എങ്കിലും ഏതെങ്കിലുമൊരു  പുലര്‍കാല സ്വപ്നത്തിലെ മൂടല്‍മഞ്ഞിനിടയിലൂടെ  നമ്മുടെ സാന്നിധ്യം പരസ്പരം അറിയിച്ചേക്കാം, അല്ലെ? ഏതോ നഷ്ടപ്രണയത്തിന്‍റെ ബാക്കിപത്രം പോലെ... ചിലപ്പോള്‍ അന്ന് നമുക്ക് തോന്നിയേക്കാം ഇന്നീ നടക്കുന്നതും ഇതുവരെ നടന്നതുമെല്ലാം വെറുതെ ആയിരുന്നുവെന്ന്. പക്ഷെ അപ്പോഴേക്കും ഒരുപാട് വൈകിയിരിക്കാം. പരസ്പരം മറക്കാന്‍ നമ്മള്‍ കെട്ടിയുണ്ടാക്കിയ ബന്ധങ്ങളെല്ലാം അന്ന്  ബന്ധനങ്ങളായി മാറി നമ്മെ ശ്വാസം മുട്ടിച്ചേക്കാം. അന്ന് ഉള്ളിലെ വിങ്ങല്‍ അടക്കിപ്പിടിച്ച്‌ നമ്മള്‍ ഒന്ന്‍ തിരിഞ്ഞു പോലും നോക്കാതെ അകലേക്ക്‌ മായുമായിരിക്കാം. അന്ന് നമ്മുടെയുള്ളിലെ കണ്ണുനീര്‍ തുള്ളികളേറ്റെടുത്ത് പ്രകൃതിയത് സ്വന്തം കണ്ണീരായ മഴയായ് പെയ്യിച്ചേക്കാം...

ഒരു മഴക്കാലത്തിന്‍റെ ഓര്‍മയ്ക്ക്

അന്നത്തെ പുലരി വളരെ സുന്ദരമായിരുന്നു . അപ്രതീക്ഷിതവും . രാവിലത്തെ  കിളികളുടെ സങ്കീര്‍ത്തനവും  അവയുടെ  ഇര തേടിയുള്ള  പറക്കലും ചില അമ്മാവന്മാരുടെ 'മോര്‍ണിംഗ്  വോക്കും ' കണി കണ്ട്  ഉണരുന്നതിനു പകരം മൂടി പുതച്ചുറങ്ങുന്ന ഒരു തെരുവാണ് ഞാന്‍ കണ്ടത്. മഴയുടെ സംഗീതത്തെ താരാട്ട് പാട്ടായി സ്വീകരിച്ച്  അഞ്ചര മുതല്‍ നിര്‍ത്താതെ ചിലച്ച് കൊണ്ടിരുന്ന അലാറം ഓഫാകി  തിരിഞ്ഞു  കിടക്കാന്‍  ശ്രമിച്ചെങ്കിലും  അമ്മ വന്നു വിളിച്ചുണര്‍ത്തി . രാവിലെ തന്നെ ബഹളമുണ്ടാക്കാതെ അലാരത്തിന് മര്യാദയ്ക്ക് കിടന്നുറങ്ങി കൂടെ എന്ന് ശപിച്ച് കൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റു .

ബസ്‌ സ്റ്റോപ്പ്‌ -ലേക്ക്  ഒരോട്ടം  തന്നെയായിരുന്നു. എഴെമുക്കാലിനു പാവങ്ങാട്ടെയ്ക്കുള്ള  'അമൃതവാഹിനി ' കിട്ടിയില്ലെങ്കില്‍ ഇന്നത്തെ കാര്യം പോക്കാണ്. ..  ഹാവൂ~ ഭാഗ്യം. ബസ്സ്‌ കിട്ടി. സാധാരണ ഇരിക്കാറുള്ള സീറ്റില്‍ മറ്റാരോ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോള്‍ മുഖം വീര്‍പ്പിച്ച്  അതിന്‍റെ  മറുവശത്ത്  പോയി ഇരുന്നു. ബസ്സ്‌ നീങ്ങാന്‍ തുടങ്ങി. ഒരു നിമിഷം വൈകിയിരുന്നെങ്കില്‍...! വൈകി വരുന്ന കുട്ടികളെ കണ്ണുരുട്ടി പെടിപ്പിച്ചിരുന്ന മദ്രാസിലെ പ്രിന്‍സിപ്പലേയും  ക്ലാസ്സ്‌ ടീച്ചറെയും ഓര്‍മ  വന്നു. മഴ ശക്തമായി മുഖത്തടിച്ചപ്പോളാണ് ഓര്‍മയില്‍ നിന്നും തിരിച്ചു വന്നത്. ബസ്സിന്‍റെ  ജനലിലെ ഷട്ടര്‍ താഴ്ത്തി വാതിലിലേക്ക് നോക്കി മഴയുടെ പശ്ചാത്തലത്തില്‍ ചിത്രീകരിച്ച പാട്ടുകളും ആലോചിച്ചങ്ങനെയിരുന്നു. പവങ്ങാടിരങ്ങാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോഴേക്കും വീണ്ടും തുടങ്ങി ആ മഴ. നശിച്ച മഴ എന്ന് പറയാന്‍ നാവു പൊങ്ങിയില്ല. മദ്രാസില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന നാല് വര്‍ഷങ്ങള്‍ കൊണ്ട്  മഴയെ അത്രയ്ക്ക് സ്നേഹിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു. മഴയത്ത്  വെറുതെ നടക്കുന്നതിനും മഴയുടെ സംഗീതമാസ്വദിക്കുന്നതിനും എന്നും സമയം കണ്ടെത്തിയിരുന്നു. അനുഗ്രഹാശിസ്സുകളോടെയുള്ള  മഴ ജീവിതം മുഴുവനും നിറയുമാറാകട്ടെ ... ഒരു മഴക്കാലത്ത്  തന്നെയാകട്ടെ ഞാനെന്നെ തന്നെ ഈ ഭൂമിയ്ക്കായ് സമര്‍പ്പിച്ച്‌  വിട വാങ്ങുന്നത്...

എലിയെ പേടിച്ച്.....

സോഷ്യല്‍ നെറ്റ് വര്‍ക്കിംഗ്‌ സൈറ്റ് എന്ന സാധനത്തില്‍ ഒരു അക്കൗണ്ട്‌ ഉണ്ടെങ്കില്‍ ആര്‍ക്കും എന്തും ചെയ്യാമെന്നാണ് വിചാരം. പെണ്‍കുട്ടികളുടെ പേരിലുള്ള പ്രൊഫൈല്‍ കണ്ടാല്‍ ചിലര്‍ക്ക് ഭയങ്കര ഇളക്കം. ഉദാഹരണത്തിന് പ്രണയ ദിനത്തില്‍ വന്ന ഒരു മെസ്സേജ്, "എന്നെ ഇഷ്ടപെടുന്നു എങ്കില്‍ ഈ മെസ്സേജ്നു റിപ്ലയ് ചെയ്യരുത്. നിങ്ങള്‍ ഈ മെസ്സേജ് നു റിപ്ലയ് അയച്ചാല്‍ അതിനര്‍ത്ഥം നിങ്ങള്‍ക്കെന്നെ ഇഷ്ടമാണ് എന്നാണു..."  അയ്യട! അങ്ങനെയെങ്കിലും ആശ്വസിക്കാം എന്ന് വിചാരിച്ചു കാണും. ആരും  റിപ്ലയ് ചെയ്യില്ലല്ലോ. പിന്നെ ഇത് പോലെ കുറെ പൈങ്കിളി മെസ്സേജ് അയച്ചു നിര്‍വൃതി അണയുന്നവരും കുറവല്ല. ഞാന്‍ കിട്ടുന്ന ഫസ്റ്റ് ചാന്‍സ് നോക്കി അവരെ ബ്ലോക്ക്‌ ചെയ്യാരാന് പതിവ്. വളരെ  ഖേദത്തോടെ പറയട്ടെ, ആ കൂട്ടത്തില്‍ എനിക്ക് നന്നായി അറിയുന്ന ചിലരുടെ ഉറ്റ സുഹൃത്തുക്കളും ബന്ധുക്കളും ഒക്കെ ഉണ്ട്. ഈ ഹോസ്റ്റല്‍ മുറിയില്‍ ഞങ്ങള്‍ 3 പെണ്‍കുട്ടികള്‍... ...ഇത്തരം വല്ലതും കിട്ടിയാല്‍ ഉടനെ പരസ്പരം പറയും, പിന്നെ ഹിസ്റ്ററി നോക്കും, പ്രശ്നം തോന്നിയാല്‍ ഉടനെ ''ബ്ലോക്ക്‌!!''

സാധാരണയായി ഞാന്‍ നേരിട്ട് പരിചയമില്ലാത്ത ആളുകളെ എന്റെ ഫ്രണ്ട് ലിസ്റ്റില്‍ ആഡ് ചെയ്യാറില്ല. ഒരിക്കല്‍ ഒരു ഗ്രൂപ്പില്‍ ഒരു വ്യക്തി പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്തത് കണ്ടു, "ഹും. അറിയാത്തവരെ ഫ്രണ്ട് ആക്കാരില്ലത്രേ! അങ്ങനെ പറയുന്നവരോട് ഒരു ചോദ്യം ചോദിക്കട്ടെ, നിങ്ങള്ക്ക് ഒരപകടം സംഭവിച്ചാല്‍ ഉടന്‍ സഹായത്തിനെത്തുന്ന വഴിപോക്കരേയും ചികിത്സിക്കുന്ന ഡോക്ടറെയും നിങ്ങള്‍ നേരിട്ട് അറിയുമോ?" അന്ന് വല്ലാതെ വിഷമം തോന്നി. കാരണം ഞാനും അങ്ങനെയൊക്കെ തന്നെ ആണല്ലോ. പക്ഷെ ഇത്തരം ആളുകളെ കുറിച്ച് ആലോചിച്ചപ്പോള്‍ തോന്നി, എന്റെ വഴി തന്നെ ഭേദം എന്ന്. ഈ കാരണത്താല്‍ ഒരുപാട് നല്ല ചങ്ങാതിമാരെ എനിക്ക് നഷ്ടമാകുന്നുന്ടെന്നു ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കുന്നു. പക്ഷെ ഇങ്ങനെയുള്ള ചിലരെ കുറിച്ച് ആലോചിക്കുമ്പോള്‍.... ...

എലിയെ പേടിച്ചു ഇല്ലം ചുടുന്നത് പോലെയാണ് ഇതെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നുണ്ട്. പക്ഷെ മാരക രോഗങ്ങളുമായി അലഞ്ഞു തിരിഞ്ഞു വരുന്ന എലികളെ പേടിച്ചല്ലേ പറ്റൂ... ക്ഷമിക്കുക സുഹൃത്തുക്കളെ... 

Sigh....

The music of the rain is now close
The days of heat and the furious sun are over

After days, weeks and months of waiting,

The clouds have been merciful.

The droplets of rain tickled my face

They felt too wet in the heat

Trying to reduce the high temp’

Of the earth and that of the heart.

The rain drops went down my face

Getting salted with my sweat and my tears

The tears of joy and of grief

Cooled my mind with raindrops...

ഓര്‍മ്മകളിലൊരു കൂട്ടുകാരി

ഈ നീലരാവിന്‍റെ ഹൃദയത്തിലെവിടെയോ 

ഒരു ദേവഗാനമൊഴുകീ..

വഴിതെറ്റി വന്നൊരാ പഥികന്‍റെ പാട്ടുകള്‍

ഇടമുറിഞ്ഞെവിടെയോ നിന്നു...

ആകാശവാണിയില്‍ പഴയ റേഡിയോവിലെ കരകര ശബ്ദത്തിന്‍റെ അകംബടിയോടെ ഒഴുകി വന്നു ആ ഗാനം. ജീവിതയാത്രയിലെവിടെയോ മറന്ന്‍ പോയ നഷ്ടപ്രണയത്തെ ഓര്‍മിക്കും പോലെ ഗായികയുടെ ശബ്ദമൊന്നിടറിയോ? ഇല്ല. തോന്നിയതാവണം. ജാലകവാതില്‍ തുറന്നപ്പോള്‍ ആകാശത്ത് മേഘങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെ എത്തിനോക്കുന്ന അര്‍ദ്ധചന്ദ്രന്‍. ഉമ്മറവാതില്‍ക്കല്‍ നിന്നും എന്നോ കേട്ട് മറന്ന കുപ്പിവളകിലുക്കങ്ങളും പതിഞ്ഞ ശബ്ദവും ജാലകവാതിലിനരികെ ഒളിപ്പിച്ച മുഖവും പോലെ... ഓരിയിടുന്ന നായ്ക്കള്‍ മുത്തശ്ശിക്കഥയിലെ യക്ഷികളെയും സുഗന്ധവുമായ് തഴുകിയകലുന്ന കാറ്റ് പാലപ്പൂവും ആകാശക്കൊട്ടാരവാതില്‍ തുറന്ന്‍ വരുന്ന ഗന്ധര്‍വ്വകഥകളും കണ്‍മുന്നില്‍ തെളിയിച്ചു. ശരീരത്തിലൊരു തണുപ്പ് കയറും പോലെ. ആകാശവാണിയില്‍ അടുത്ത ഗാനം ആരംബിച്ചിരിക്കുന്നു...

കരിന്തിരി കത്തുന്ന മോഹങ്ങളേ

വാടിക്കൊഴിയുന്ന സ്വപ്നങ്ങളേ...

അര്‍ദ്ധചന്ദ്രന്‍ മേഘങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെ ഒഴുകിനടന്ന്‍ ഒളിച്ച് കളിക്കുകയാണോ? കാറ്റ് വീണ്ടും വീശി. ഇത്തവണ അല്പം കൂടി ശക്തിയോടെ. കൂടെ വന്ന കാര്‍മേഘങ്ങള്‍ വിണ്ണില്‍ നിന്നും കണ്‍ചിമ്മിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന നക്ഷത്രങ്ങളെ മറച്ചു. പകരം ആയിരമായിരം മഴത്തുള്ളികള്‍ കൊണ്ട് തന്നു. കാറ്റ് എന്തോ സമ്മാനം നല്‍കും പോലെ ആ മഴത്തുള്ളികളില്‍ ചിലതിനെ ജാലകത്തിനിപ്പുറം നിന്ന എനിക്ക് സമ്മാനിച്ചു. കാറ്റ് വീണ്ടും ശക്തിയായി വീശി. ശാന്തരായി നിന്നിരുന്ന മരങ്ങള്‍ പ്രതിഷേധത്തിലെന്ന പോലെ ആടിയുലഞ്ഞു. വഴിയുടെ ഇരുവശവും മഴവെള്ളം ഒരു കൊച്ചരുവി പോലെ ഓഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ചെറിയ കല്ലുകള്‍ ആ വെള്ളത്തില്‍ ഒഴുകിനടന്നു. മഴയുടെ സംഗീതത്തിന് കാതോര്‍ത്ത് ഞാനീ ജാലകത്തിനരികില്‍ തന്നെ നിന്നു. പൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്ന ഇലകളും മഴവെള്ളത്തിലൊഴുകിയകലുന്ന പൂക്കളും നോക്കി നില്‍കുംബോള്‍ ഉള്ളിലെവിടെയോ ഒരു നഷ്ടബോധം. എന്നോ കണ്ട സ്വപ്നങ്ങളും മോഹങ്ങളും പോലെ ആ പൂക്കളും ഇലകളും മഴവെള്ളത്തിലൊലിച്ച് പോയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു. സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്ക് വര്‍ണ്ണം പകര്‍ന്ന കൂട്ടുകാരിയും അവളുടെ നക്ഷത്രത്തിളക്കമുള്ള കണ്ണുകളും കാലത്തിനൊപ്പം എവിടെയോ മറഞ്ഞു. തേടിപ്പിടിക്കാമായിരുന്നെങ്കിലും ശ്രമിച്ചില്ല. ബന്ധങ്ങള്‍ ബന്ധനങ്ങളായി കണ്ടിരുന്ന ആ കാലത്ത് തനിച്ചാകുന്നതാണ് നല്ലതെന്ന്‍ തോന്നിയിരുന്നു. കാലം കടന്ന്‍ പോയപ്പോള്‍ പണ്ട് മുറുകെ പിടിച്ചിരുന്ന ആദര്‍ശങ്ങളുടെയും ചിന്തയുടെയും കെട്ടുകള്‍ അയഞ്ഞുവീണു. ബന്ധങ്ങള്‍ തിരികെ പിടിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോഴേക്കും വല്ലാതെ വൈകിപ്പോയിരുന്നു. ഒടുവില്‍ കൂട്ടിന് വാര്‍ദ്ധക്യവും ജരാനരകളും മാത്രമായി. ഇടിമുഴക്കത്തിന്‍റെ അകംബടിയോടെ വന്ന മിന്നല്‍പ്പിണരുകള്‍ ആകാശത്തെ മാത്രമല്ല വെട്ടിമുറിച്ചത്. മനസ്സിന്‍റെ ഏതോ ഒരിരുണ്ട കോണിലെ ഓര്‍മകളുടെ കലവറയുടെ പൂട്ട് കൂടിയായിരുന്നു. ഓര്‍മകള്‍ കണ്‍മുന്നില്‍ മിന്നി മറയുന്നത് പോലെ. ജീവിതയാത്രയിലെന്നും കൂടെയുണ്ടാകുമെന്ന്‍ കരുതിയ കൂട്ടുകാരിയും തറവാട്ടുമുറ്റത്തെ തിരുവാതിരക്കളിയും കാവിലെ ഉത്സവങ്ങളും തെയ്യങ്ങളും കളങ്ങളും ഊഞ്ഞാലാട്ടവും പൂവിളിയും പൊന്നോണപ്പൂക്കളവും വിഷുക്കണിയും സദ്യയും.. ഒടുവിലീ ബന്ധങ്ങളെല്ലാം വലിച്ചെറിഞ്ഞ് ഇഷ്ടപ്പെട്ടയാളുടെ കൂടെ ഇറങ്ങിപ്പോകാന്‍ നേരം കോണിപ്പടിയുടെ പിന്നിലെ ഇരുളില്‍ അവളുടെ കണ്മഷി പുരണ്ട കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞോഴുകിയ കണ്ണുനീര്‍ത്തുള്ളികളും. എന്നെങ്കിലും അവളെ തന്‍റെ കൂടെ കൈപിടിച്ച് കയറ്റണമെന്നാഗ്രഹിച്ച ഒരു കാലമുണ്ടായിരുന്നു. തീരെ താത്പര്യമില്ലാതിരുന്ന ഒരു ജീവിതത്തിലേക്കാണ് അവള്‍ കാലെടുത്ത് വെയ്ക്കാന്‍ പോകുന്നതെന്നറിഞ്ഞപ്പോള്‍ തടയാന്‍ ശ്രമിച്ചു. തറവാട്ടിലെ കാരണവന്മാര്‍ പടിയടച്ച് പിണ്ഡം വെച്ച എന്‍റെ വാക്കുകള്‍ കേള്‍ക്കാന്‍ അന്നവള്‍ തുനിഞ്ഞില്ല. പിന്നീടവളുടെ ജീവിതമൊരുപാട് ദുഃസ്സഹമാണെന്നറിഞ്ഞ് അവിടെ ചെന്നപ്പോള്‍ ഞാനവളെ കണ്ടു. വെളുത്ത തുണിയില്‍ പൊതിഞ്ഞ് വാഴയിലയില്‍ കിടത്തി... അവളുടെ ചിതയിലെ പുക കെട്ടണയും മുന്‍പേ മറ്റൊരുത്തിയെ വീട്ടിലേക്ക് വിളിച്ച് കയറ്റി അവളുടെ ഭര്‍ത്താവ്. അവളുടേതായി ബാക്കിയുള്ളതിപ്പോള്‍ തറവാടിന്‍റെ തെക്കേ മൂലയിലുള്ള അസ്ഥിത്തറയും അതിനു മുകളില്‍ കാറ്റിലാടുന്നൊരൊറ്റത്തിരി വിളക്കും പിന്നെ ഒരു പിടി ഓര്‍മകളും മാത്രം.

ഓര്‍മകളില്‍ അവളുടെ കുപ്പിവളകിലുക്കവും ആ നിറഞ്ഞ മിഴികളും പതിഞ്ഞ കാലടികളും ബാക്കി വെച്ച് അവള്‍ മറ്റൊരു ലോകത്തെ നക്ഷത്രമായി എന്നെ നോക്കി കണ്ണുകള്‍ ചിമ്മി. ആ നക്ഷത്രങ്ങളെയാണിന്ന്‍ കാര്‍മേഘങ്ങള്‍ വന്ന്‍ മൂടിയത്. ആ ചിന്നിക്കളിക്കുന്ന നക്ഷത്രശോഭയാണ് മിന്നല്‍പ്പിണരിന്‍റെ പ്രഭയില്‍ നിഷ്പ്രഭമായത്. ആ മിന്നല്‍പ്പിണര്‍ തന്നെയാണ് എന്നെ പുല്‍കിയെടുത്ത് അവളിന്നുള്ള ലോകത്തിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോയത്...

ഒരു ദുഃസ്വപ്നം...

ഓരോ കഥയും കവിതയും ഒരോ കുഞ്ഞിനെ പോലെയാണെനിക്ക്. മനസ്സാകുന്ന ഗര്‍ഭപാത്രത്തില്‍ പുറം ലോകം കാണാതെ മയങ്ങുന്ന ഗര്‍ഭസ്ഥശിശുക്കളാണ് ഞാന്‍ എഴുതിത്തുടങ്ങുന്നതെല്ലാം.. ആരും കാണാതെ അവര്‍ ഗര്‍ഭപാത്രത്തിലെ ഇരുട്ടില്‍‍ മയങ്ങും, ആരോരുമറിയാതെ... ഓടുവിലൊരുനാള്‍ ഈ കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ പുറത്തുവരും, കൈകാലുകളും കണ്ണുകളുമെല്ലാം രൂപം കൊണ്ട നിഷ്കളങ്കത തുളുംബുന്ന രൂപം. പിന്നെ തിരക്കായി.. അതിനൊരു പേരിടണം, മറ്റു കാര്യങ്ങളെല്ലാം നോക്കണം... ചിലര്‍ ചോദിക്കും എന്‍റെ കുഞ്ഞിനെ കൊടുക്കുന്നോ എന്ന്‍....../..

 ഒരമ്മയ്ക്കതിനെങ്ങനെ കഴിയും? പറ്റില്ലെന്ന്‍ പറയുംപോള്‍ അവരെന്നെ തെറ്റിദ്ധരിക്കും കുഞ്ഞുങ്ങളില്ലാത്തവരുടെ ദുഖമെനിക്ക് മനസ്സിലാവില്ലെന്ന്‍. അവരെന്തേ മനസ്സിലാക്കാത്തത് ? എത്ര കുഞ്ഞുങ്ങളുണ്ടെങ്കിലും ഒരിക്കലും ഒരു കുഞ്ഞിനേയും മറ്റൊരാള്‍ക്ക് കൊടുക്കാന്‍ ഒരമ്മയ്ക്കും കഴിയില്ലെന്ന്‍...? മുകളില്‍ വട്ടമിട്ട് പറക്കുന്ന പരുന്തുകളെ പോലെ എന്‍റെ കുഞ്ഞുങ്ങളെ ആരൊക്കെയോ തട്ടിയെടുക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു...  എന്‍റെ കുഞ്ഞുങ്ങളെ ഞാനെങ്ങനെ രക്ഷിക്കും?

Journey Down Memory Lane

I was travelling on and on

One fine summer morning

Driving myselves all alone

To my old school, far away.

As I drove myself away

My heart beating very fast

Half with joy of going back

And half with terrible pain.

I longed to meet my dear old friends

Whom I thought were lost forever ago

I recall quite accurately

Those days we spent in fullest joy.

I reached my dear old school building

In early evening, under the unclear sky

The sun rays were blocked time to time

By the dark rain-clouds up in the sky.

As I opened the school gate,

It creaked loudly in the silence

I entered my old school compound

Into the eerie silence.

I couldn’t find anyone  there

In and around my school

My footsteps echoed loudly

In the empty corridors.

My alma mater looked different

From what I knew of it

Now, with webbed windows and creaking doors

And broken window panes.

The muddy ground was covered in

Dry leaves and never cleaned

And weeds have grown so high up

Covering the garden fence.

I saw the cracks on the dull-looking walls

The paints were falling down

The benches, desks, and tables, chairs

Have all been broken down.

Dust rose with each of my footsteps

There was no one anywhere

All I could see were termites and snakes

And rats all over the place.

I walked alone in the vast grounds

Right under the giant tree,

Which stood still, with its head held high

Up against the sky.

But with no leaves nor the chirping birds

The giant tree looked lonely

The silence pressing down my ears

Seemed to sound of death.

I grew frightened of the old place

Which was once like heaven

I ran away through the open gate

Never to come back again…

ഒരു നഷ്ടപ്രണയത്തിന്‍റെ ഓര്‍മയ്ക്ക്...

                                                  

കാര്‍മേഘം മൂടി നില്ക്കുന്ന ആകാശം. വെളിച്ചം കുറവാണ്. മഴ പെയ്യുമെന്ന്‍ തോന്നുന്നു. ഈ മുറിയിലാണെങ്കില്‍ ഞാനിപ്പോള്‍ തനിച്ചാണ്. പനിയാണ് കാരണം. ആകാശമാണെങ്കില്‍ ഇപ്പോള്‍ കരയുമെന്ന മട്ടിലാണ്. എന്‍റെ അവശമായ ശരീരത്തേയും മനസ്സിനേയും സ്വസ്ഥമാക്കാന്‍ ഒന്നും ഇന്നീ പ്രകൃതി ചെയ്യുമെന്ന്‍ തോന്നുന്നില്ല. മാനമേ തെളിഞ്ഞാലും നീ...

സാധാരണഗതിയില്‍ ആകാശമിങ്ങനെ മൂടിക്കെട്ടി ഇപ്പോള്‍ കരയുമെന്ന ഭാവത്തില്‍ നില്ക്കുന്നതു എനിക്ക് വളരെ ഇഷ്ടമാണ്. ഓരോ മഴത്തുള്ളികളും ഭൂമിയില്‍ പതിക്കുംപോള്‍ ഉയരുന്ന മണ്ണിന്‍റെ ഗന്ധത്തിനായ് ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കും. പക്ഷേ ഇന്നീ മഴക്കാറുകളെന്തുകൊണ്ടോ എന്‍റെ കണ്ണുകളെ ഈറനണിയിക്കുന്നു. ഓര്‍മകളെന്നെ മാടി വിളിക്കുന്നു, ഭൂതകാലത്തിലേക്ക്...

ജീവിതത്തിലുടനീളം കൂടെയുണ്ടാകുമെന്നു കരുതിയവരൊക്കെ എന്നില്‍ നിന്നും അകന്നുപോകുംപോഴൊക്കെ അതിനെല്ലാം ഈ മഴയായിരുന്നു സാക്ഷി. അധികം സംസാരിക്കാത്ത എന്‍റെ അച്ഛമ്മ ഒരു ആഗസ്റ്റ് മാസം വിടപറഞ്ഞപ്പോള്‍ മരണമെന്തെന്ന്‍ മനസ്സിലാവാത്ത എന്‍റെ കുഞ്ഞുമനസ്സിന്‍റെ വേദനയായ് പൊഴിഞ്ഞു ഈ മഴ. ആദ്യമായ് കേരളം വിട്ട് ചെന്നൈയിലേക്ക് അച്ഛനുമമ്മയ്ക്കുമൊപ്പം ട്രെയിനില്‍ കയറുംപോഴും മഴ തിമിര്‍ത്ത് പെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വെളുത്തതുണിയില്‍ പൊതിഞ്ഞ അമ്മച്ഛന്‍റെ തണുത്ത ശരീരം ചിതയിലേക്കുടുക്കുംപോള്‍ പ്രകൃതിയുടെ കണ്ണുനീരെന്ന പോലെ മഴയുണ്ടായിരുന്നു. മുത്തശ്ശി മരിച്ചുവെന്ന വിവരമറിഞ്ഞ് ഓടിക്കിതച്ച് ബസ്സില്‍ കയറി വടകരയ്ക്ക് യാത്ര തിരിച്ചപ്പോഴും സാന്ത്വനിപ്പിക്കാനെന്ന പോലെ ബസ്സിലെ ജനലിന്‍റെ വിടവിലൂടെ വന്നെന്‍റെ കവിളിലെ കണ്ണുനീര്‍ തുടച്ചു തന്നതും മഴയായിരുന്നു. മകളുടെ കുഞ്ഞിനെയും കണ്ട് ഓസ്ട്രേലിയയില്‍ നിന്നും തിരിച്ചുവന്നതിന്‍റെ ഇരുപതാം നാള്‍ ആരോടുമൊരു വാക്കു പോലും മിണ്ടാതെ എന്‍റെ മാമനെ തനിച്ചാക്കിക്കൊണ്ട് മാമി വിടപറഞ്ഞ ദിവസം രാത്രിയില്‍ അച്ഛനോടൊപ്പം വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചപ്പോള്‍ ബസ്സിലിരുന്ന ഞങ്ങളുടെ മനസ്സിന്‍റെ വിങ്ങല്‍ പ്രകൃതിയുടെ കണ്ണുനീരായത് ഇന്നുമോര്‍ക്കുന്നു. ഒരു വിഷുവിന്‍റെ തലേന്ന്‍ അമ്മൂമ്മ വിടപറഞ്ഞ രാത്രിയില്‍ ശ്രുതിച്ചേച്ചിയുടെയും സമിത്തേട്ടന്‍റെയും കൂടെ ആംബുലന്‍സിനു പിറകെ ഒരു കാറില്‍ യാത്ര ചെയ്തപ്പോഴും ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ മഴ പെയ്തതിന്നും ഞാനോര്‍ക്കുന്നു. ഒരു റിപ്പബ്ലിക് ദിനത്തില്‍ രാവിലെ കളിക്കാനിറങ്ങിയ അമ്മായുടെ ജനാര്‍ദ്ധനന്‍ മാമന്‍റെ മകന്‍ ജിതേഷേട്ടന്‍ കളിക്കളത്തില്‍ നിന്നും ആരോടും പറയാതെ വിടപറഞ്ഞപ്പോള്‍ അവരുടെ അമ്മ മകനുവേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാന്‍ ക്ഷേത്രത്തില്‍ പോയിരിക്കുകയയിരുന്നു. ജിതേഷേട്ടനെ വെള്ളത്തുണിയില്‍ പുതപ്പിച്ചുകിടത്തിയത് കാണാന്‍ വയ്യെന്ന്‍ പറഞ്ഞ് അച്ഛനേയും അമ്മയേയും യാത്രയാക്കി വീട്ടില്‍ ഞാന്‍ തനിച്ചിരുന്നപ്പോള്‍ വീണ്ടും മഴ. അച്ഛനെയും അമ്മയെയും വിട്ട് പോണ്ടിച്ചേരി യൂണിവേഴ്സിറ്റിയില്‍ പി.ജി. ക്ക് ചേര്‍ന്നപ്പോഴുമുണ്ടായിരുന്നു മഴ. പിന്നെ സുഖമില്ലാതെ നാട്ടിലേക്ക് പോയപ്പോഴും പോയതിനേക്കാള്‍ അവശയായി തിരിച്ചുവന്നപ്പോഴുമെല്ലാം ഈ മഴ എനിക്ക് ചുറ്റും പെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു.  

എങ്കിലും ഞാന്‍ മഴയെ ഒരുപാടൊരുപാട് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു, സ്നേഹിക്കുന്നു, പ്രണയിക്കുന്നു... കാരണം എന്‍റെ ദുഖങ്ങളിലെന്ന പോലെ സന്തോഷത്തിലും  മഴ ഒരു കളിത്തോഴനെ പോലെ കൂടെ നിന്നിട്ടുണ്ട്. ചെറുപ്പം മുതലേ ഒന്നിച്ചു കളിച്ച് വളര്‍ന്ന കളിക്കൂട്ടുകാരെ പോലെ ഞാനും മഴയും... സൌഹൃദത്തിനും അപ്പുറത്തേക്ക് വളര്‍ന്ന ഞങ്ങളുടെ പ്രണയം ഈ സൌഹൃദം നഷ്ടപ്പെടുമെന്ന്‍ കരുതി പരസ്പരം പറയാതിരുന്നു. ഒടുവിലൊരുനാള്‍ എന്‍റെ തണുത്ത് മരവിച്ച ശരീരത്തെ ഒരു വെള്ളത്തുണിയില്‍ പൊതിഞ്ഞ് അഗ്നിക്കിരയാക്കുംപോള്‍ അവന്‍, എന്‍റെ മഴ ദൂരെ നിന്ന്‍ ഒന്ന്‍ കരയാന്‍ പോലുമാകാതെ തരിച്ച് നില്ക്കും. ഞങ്ങളുടെ പറയാതെ പോയ പ്രണയത്തിന് ഞാന്‍ ഈ പോസ്റ്റ് സമര്‍പ്പിക്കുന്നു... വരും ജന്മത്തിലേങ്കിലും ഒരു മണ്‍തരിയോ പുല്‍ത്തകിടിയോ ആയി ജനിച്ച് ഈ ജന്മത്തിലെ നഷ്ടപ്രണയത്തെ സാക്ഷാത്ക്കരിക്കാന്‍...........

സ്വപ്നങ്ങള്‍...

ഈ സ്വപ്നങ്ങളെ കൊണ്ട് ഞാന്‍ തോറ്റു. പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത നേരത്ത് ആരോടും ചോദിക്കാതെ അവയിങ്ങനെ കടന്നു വരും. കയ്പ്പും മധുരവും എരിവും പുളിയും ചവര്‍പ്പുമെല്ലാം പകര്‍ന്നു തരും. ഏതാനും നിമിഷത്തേക്ക് മാത്രം ഈ രുചിഭേദങ്ങളെല്ലാം മനക്കണ്ണിന് മുന്നില്‍ നിരത്തി വയ്ക്കും. എന്നിട്ട് ഒരു മിന്നല്‍പ്പിണര്‍ പോലെ എല്ലാം ഒരൊറ്റ നിമിഷം കൊണ്ട് തട്ടിത്തെറിപ്പിക്കും. പിന്നീടോര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ പറ്റാത്തത്ര അകലേയ്ക്ക്...  മനസ്സാണെങ്കില്‍ കാമുകന്‍ മരിച്ചതറിയാതെ കേഴുന്ന പ്രണയിനിയെ പോലെ അലഞ്ഞ്തിരിഞ്ഞു നഷ്ടപ്പെട്ട പ്രിയപ്പെട്ടവനായി കേണുകൊണ്ടിരിക്കും... അവനെ തേടി അലഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കും.  

സ്വപ്നവും ജീവിതവും തമ്മിലുള്ള അന്തരം മനസ്സിലാക്കാനാവാതെ എത്ര രാത്രികളിലാണ് ഉറക്കത്തില്‍ നിന്നും ഞെട്ടിയുണര്‍ന്നിട്ടുള്ളത്! പറഞ്ഞു വന്നത് സ്വപ്നങ്ങളെ കുറിച്ചല്ലേ.. നമ്മുടെ മനസ്സിലെവിടെയൊ ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ആഗ്രഹങ്ങളാണ് സ്വപ്നത്തില്‍ നമ്മെ തേടിയെത്തുന്നതത്രെ. എങ്കിലും നമ്മുടെ ആഗ്രഹങ്ങളെന്തേ ഇത്തരം സ്വപ്നങ്ങളിലൂടെ മാത്രം വന്ന്‍ നമ്മെ വെറുതെ വന്ന്‍ ഇങ്ങനെ മോഹിപ്പിച്ച് ഒരുപാടകലങ്ങളിലെക്കു മായുന്നത്? ചില സ്വപ്നങ്ങളെങ്കിലും സത്യമാവാന്‍ നമ്മളറിയാതെ ആഗ്രഹിച്ചു പോകാറില്ലേ? എപ്പോഴൊക്കെ കാണുന്ന സ്വപ്നങ്ങളാണ്. ചന്ദ്രനും താരകങ്ങളും നിറഞ്ഞ ആകാശത്തിനു കീഴില്‍ ഓരോ രാത്രിയും ഉറങ്ങുംപോള്‍, അലസമായി ഏതെങ്കിലുമൊരു കോണിലിരിക്കുംപോള്‍, ഒന്നുമല്ലെങ്കില്‍ ക്ലാസിലെ മടുപ്പിക്കുന്ന ശാസ്ത്രങ്ങള്‍ അധ്യാപകര്‍ ബോര്‍ഡിലെഴുതുംപോള്‍ മടുത്ത് ജാലകത്തിലൂടെ പുറത്തേക്ക് കണ്ണും നട്ടിരിക്കുംപോള്‍ ഉറക്കം ഊഞ്ഞാല കെട്ടുന്ന കണ്ണുകളില്‍ വെറുതേ തെളിയുന്ന കാഴ്ച്ചകള്‍.. ഇവയെല്ലാം നമുക്ക് സ്വപ്നങ്ങള്‍ തന്നെയല്ലേ... 

പറഞ്ഞുപറഞ്ഞ് കാട് കയറി. സ്വപ്നങ്ങളെ കുറിച്ച് ഇനി ഞാന്‍ ഒന്നു കൂടി വിശദമായി പഠിക്കാന്‍ ഞാന്‍ പോകുന്നു... ഉറക്കത്തിന്‍റെ അഗാധഗര്‍ത്തങ്ങളിലേക്ക് ആഞ്ഞിറങ്ങാന്‍... ഈ രാത്രി കണ്ണടയ്ക്കുംപോള്‍ വീണ്ടും ഉണരുവാനാവട്ടെ എന്നു മാത്രം പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു കൊണ്ട്... എല്ലാവര്‍ക്കും ശുഭരാത്രി...

അങ്ങനെ ഓരോന്ന്‍ തോന്നുകയാണ്...

എന്‍റെ ജാലകത്തിനു പുറമെ കാണുന്ന പ്രകൃതിയുടെ ഭാവം സൂചിപ്പിക്കുന്നത് ഇന്നത്തെ സായാഹ്നം ശാന്തവും സുന്ദരവുമായിരിക്കുമെന്നാണ്. 
എങ്കിലും മനസ്സ് പറയുന്നു ഇന്ന്‍ കണ്ണീര്‍ മഴയില്‍ കുതിര്‍ന്നൊരു ഈറനണിഞ്ഞ സായാഹ്നമായിരിക്കുമെന്ന്‍... മായയാകുന്ന ലോകത്തെ ഈ ജീവിതത്തിന് എന്താണ് പ്രസക്തി? 
ഈ കാണുന്ന കാഴ്ച്ചകളും, അനുഭവിക്കുന്ന സ്നേഹവും ദുഖവും സന്തോഷവുമെല്ലാം വെറും മായ മാത്രമാണെങ്കില്‍, ശാശ്വതമല്ലെങ്കില്‍ പിന്നെ എന്താണ് ഈ ചെറിയ ജീവിതത്തിന്‍റെ ലക്ഷ്യം? 
എന്‍റെ ഈ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് ഉത്തരം നല്‍കുവാന്‍ ഏത് പ്രപഞ്ചശക്തിക്കാണ് കഴിയുക?

*

കാറ്റും മഴയുമൊഴിഞ്ഞു. 
രോഷത്തോടെ കാറ്റിലാടിയിരുന്ന മരങ്ങളും മറ്റും നിശ്ചലമായി. 
കണ്ണുനീര്‍ പോലും വറ്റി. 
എന്നിട്ടും ഹൃദയം നുറുങ്ങുന്ന വിങ്ങലേ, നീ മാത്രമെന്തേ എന്നെ വിട്ട് പിരിയാത്തെ? 
വറ്റിയ കണ്ണുനീരും മങ്ങിയ മുഖവും കണ്ണീര്‍ ചാലുകള്‍ ഒലിച്ചിറങ്ങിയ ഈ പാതയും തിളക്കമറ്റ കണ്ണുകളും നിന്നെ തൃപ്തനാക്കുന്നില്ലേ?
ഈ ശരീരത്തിലോടുന്ന രക്തമാണോ നിനക്ക് വേണ്ടത്? 
അതോ ഈ ജീവനോ?

*

അങ്ങനെ മഞ്ഞെല്ലാം ഉരുകിത്തുടങ്ങി... 
വസന്തകാലമേ നിനക്ക് സ്വാഗതം. 
നിന്‍റെ ഗര്‍ഭപാത്രത്തില്‍ നിന്നും ജനിക്കുന്ന ആയിരമായിരം തളിരിലകളെയും പൂക്കളെയും സ്വാഗതം ചെയ്യാനാണ് ഈ ശരീരത്തില്‍ ഒരല്പ്പം ജീവനെങ്കിലും ബാക്കി നില്ക്കുന്നത്. 
വസന്തമേ, 
നിന്നെ ഞാന്‍ ഈ ജാലകത്തിനരികെ നിന്നും കണ്‍ കുളിര്‍ക്കെ കണ്ടാസ്വദിക്കട്ടെ.. 
നിന്‍റെ സുഗന്ദവും നിറങ്ങളുമാകട്ടെ എന്നെന്നേയ്ക്കുമായി ഈ കണ്ണുകള്‍ അടയുന്നതിനു മുന്‍പ് ഞാന്‍ ആസ്വദിക്കുന്നത്...
സൂര്യരശ്മിയില്‍ തിളങ്ങുന്ന പൂക്കളും, പകലിന് വഴിമാറിക്കൊടുക്കുന്ന ഇരുട്ടും പക്ഷികളുടെ കള‍-കള നാദത്തിന് വഴിമാറിക്കൊടുക്കുന്ന നിശബ്ദതയും കണ്ട് വേണം എനിക്ക് മറ്റൊരു ലോകത്തേയ്ക്ക് യാത്രയാവാന്‍......
ഈ ശരീരവും ഒരുപാടൊരുപാട് ഓര്‍മ്മകളും മാത്രം ബാക്കി വച്ച്... ഞാന്‍ പോകുംപോള്‍ ബാക്കിയാവുന്ന ഈ ശരീരത്തില്‍ നിന്നും എന്തെങ്കിലും മറ്റൊരു ജീവന് ഉപകാരപ്പെടുമെങ്കില്‍ കൊടുക്കാന്‍ മറക്കരുത്..
ബാക്കി വരുന്ന ശരീരത്തെ ഈ മണ്ണിനോടിഴുകിച്ചേരാന്‍ അനുവദിക്കുക.
അത് മറ്റനേകം ജീവന്‍റെ തുടിപ്പുകള്‍ക്ക് വളമാകട്ടെ...

A Small Story... For which I won the first prize @ ZGC

The man looked at her with his grey pitiless eyes. Neha could feel her approaching death in them. The man took a knife from inside his coat and Neha saw her own petrified face in it. He waved the knife at her and knew no more. Her last comforting thought was that he would never get what he came for.

*

Kapil woke up with a start. His bedside telephone was ringing loud, breaking the silence of the early morning. He glanced at the clock. The glowing green letters showed that it was five o’clock in the morning. Rubbing his eyes, and inwardly cursing the caller, he picked up the receiver. A mechanical female voice said, “Good morning Mr. Kapil. Report to the Director immediately at his office. Your vehicle is waiting for you at your porch. Thank you.” The phone hung up. Kapil placed it back onto the receiver and stared at the darkness. The director wants to see me? Now? What the hell is going on? When have the director ever called anyone so early? This was really quite abnormal for the Director, especially someone like Dr. Sekhar. When has he ever arranged a meeting with anyone at all? Kapil wondered, hurriedly getting off his bed for a quick bath and coffee.

            By the time Kapil came back after his bath and got himself a cup of coffee, it was 5:20 am. He quickly locked his door and hurried to the porch and found himself face-to-face with a small helicopter. The pilot motioned him inside and Kapil got in, feeling rather too sleepy and understanding to argue. So, I’m on a secret mission, thought Kapil, cursing himself for not undoing the telephone line before he slept the previous night. He knew it was no use. Dr Sekhar would come flying down through him window, but at least, he’d have got to sleep a bit longer.

            At about 6:00 am, the helicopter was about to drop to the surface, Kapil could see a pink tinge on the sky towards the east and sensed that it was nearly day-break. After a while, the copter landed on the helipad of the building, and took flight the moment Kapil headed towards the door. Before he had even reached it, the door opened and a man of about 50 motioned him and led him through a spiral staircase near the door. Kapil looked at him, gave him a codeword and the man returned another. Now, Kapil was certain that this was indeed the director. He led Kapil to a conference room with dim red light and locked the door behind him.

            “Mr. Kapil”, the director said, in his raspy voice, “this is very important. As you are aware, Ms Neha Menon has made a very important discovery with highly dangerous implications. We have offered her security but she had refused to take any. Last night, when I tried to contact her, I found that she is not attending her landline. The mobile appears to be switched off. I even checked in her house but she was nowhere to be seen. We’ve also checked for her in all possible places and still couldn’t find her. It is now your duty to find her location and save her if need be. Also make sure that the formula is safe and the other side doesn’t get it, yet. Any questions?”

            “No sir”, replied Kapil, wondering what had happened to Neha.

            “Alright then. Your transport awaits you here.”

            After 10 minutes, Kapil drove himself out of the GSF office; he was lost in his own thoughts. As he drove out of the GSF and crossed a signal – light junction, he hardly noticed a hidden camera capturing his motion.

            About 10 miles away, a phone bell rang. A hand picked it up. The message was short, "PK passed through zone-1.”

*

            It was 10:00 am. Naina sat on her couch, thinking about what to do. She let her thoughts wander again and again to the events of the previous night. Her friend Neha had called her and requested for an urgent meeting. She had appeared to be tensed. They stood for a long time in silence, watching the sun set at the beach. Then, Neha had handed her a cover and said, “Keep this with you. I’ll get it from you tomorrow at eight in the morning. If I don’t come, contact Kapil. He will come to get it from you. Just tell him that this is very important.” Naina had asked why she looked too preoccupied but Neha had blocked her out. “No Naina. Just listen. Don’t even try to argue. Please understand.” A tear glistened in her eye. You’ll soon know that I’m doing all this for a good cause.” Saying so, Neha had left. Late that night about eleven, Naina had received a call from Neha. She sounded fearful, “Naina, don’t lose what I have given you at any cost”, Naina heard a doorbell ring. Neha had hung up and Naina sat bewildered, wondering what was happening. This morning as Neha had not arrived, Naina had tried to call Kapil but was really tensed up after talking to Kapil. “Naina, I’m really sorry. But Neha is missing”, Kapil had said. “You know how it works with GSF. I know it is really important but I can’t honestly come. Could you please meet me at .....” Kapil had mentioned a place and Neha stared, wondering whether to go or not. Now, at 10:15 am, she had decided that she’d better go than wait here. She needed to know the truth. And the sooner she knew, the better.

            Naina drove past the traffic signals and parked outside a shopping mall. She hung inside for 15 minutes and came back to the car. As she got in, she was pleased to see Kapil sitting in the front seat beside the driver’s seat. “Let’s go”, Kapil said. Naina drove to the park. There, sitting on a bench, Naina handed him a cover and Kapil handed her a small hidden camera. Each was horrified to see the mysteries they have uncovered. They argued in whispers.

            “Kapil, we need to put a stop to this.”

            “I’m sorry Naina. There is nothing we can do. As you see, Neha is dead. And they are really powerful.”

            “But this is insane. Don’t you understand what it means? Come on. Let’s go to the GSF office.”

            “Are you mad? What is the surety that they are not really associated with them? They tried to kill me, for heaven’s sake!”

            “But...”

            “Please don’t argue. We’ve lost Neha. If we ever let this out, they are never gonna spare us. Nor our families. Do you really wanna see such horrors Naina?”

            “No. But...”

            “Please. Safety first. Give it to me. We’d better destroy it rather than lying it around.”

            Naina handed him the two envelopes, rather reluctantly. They promised never to mention this to anyone. Naina bade him farewell and went back home. It had been a very tiring day.

*

            A few kilometres away, at the GSF basement, a grey-eyed man passed a note to the director. It said:

“MISSION COMPLETED”

The director gave a cold laugh and switched on the light. A sneering face of Kapil came to view.

Vanish Poet II

Walking through the narrow lanes of the wartown

I realised it was not the same old place

Where I grew up, with love and happiness.

This was tough, but I pressed on,

Sometimes looking amongst the ruins

Often recognising familiar faces covered in blood.

The air smelled of blood and burned flesh

Nauseating me, but I moved on,

Not wanting to leave them alone.

I looked and looked, everywhere

Not one was left alive.

My mourning did echo loud

But no one seemed to care

I wish there was something at all

I could do to bring them back

To vanish the miseries of the war

And bring back happiness.

The havocs caused by war are huge

And little is gained

Like spending money and lives

In exchange for grief

What would I not give away

In exchange for their lives!

To love and be loved by all

I want them back again.

I wish the Creator – the poet of the world

Would vanish these happenings

And bring back what I've lost for now

In exchange of anything.

For if he was meant to create

Why destroy the good?

Why not destroy misery

And disaster and havoc?

Oh Conjurer poet, answer my prayers

Why not act as such?

Why not become a vanish poet,

And be loved and served by all?

Why not vanish the miseries

And all injustice

To preserve the joy and justice

Which was made to protect?

With this prayer to the one above

I turn my back on them

And without a backward glance

I move on, away from them

Carrying only the memories of

Those good old days when

We all shared love and happiness

And created a heaven on earth.