Lost For Ever

I woke up one sunny Sunday 

To find the time nearly noon

I wondered where my mother'd gone

Without waking me up that day.

I looked for her around the house

But alas! That was all in vain

I noticed my house quite crowded,

Whispers and terrifying silence followed me.

I saw my dad on the sofa, looking grim, his face in his hands.

I went to him and asked for my mom

He shook his head and sighed.

I saw people looking at me, their faces full of sympathy.

At last, I found my mother in the sitout

Sleeping on a large banana leaf

The Sun's rays tickling her face,

And smiling to herself in her dreams.

I moved towards her but was stopped by my dad

Who hugged me, his eyes full of tears

I watched people carrying my mother out

And placing her on the sandalwood heap.

I watched the fire roaring with laughter, feeding on my mother

I didn't cry, I didn't weep, I didn't faint nor scream.

I stood there, knowing as I always did, she lives

In my heart, though lost forever....

പ്രണയം

 നീയെത്ര അകലെയാണ്. കാണുമ്പോള്‍  ഒരുപാട് അടുത്താണ് എങ്കിലും നമ്മള്‍ രണ്ടു നക്ഷത്രങ്ങളെ  പോലെ ആയി മാറിയിരിക്കുന്നു. എങ്കിലും ഞാന്‍  നിന്നെ  മനസ്സില്‍ ഇന്നും സൂക്ഷിക്കുന്നു, ഒരു പിടി നല്ല ഓര്‍മകളായി. നിന്‍റെ  മനസ്സില്‍ എനിക്കിന്നും ആ പഴയ സ്ഥാനമുണ്ടോ? അറിയില്ല. പക്ഷെ ഒന്നു മാത്രമറിയാം. നിന്നെ അത്ര പെട്ടന്നൊന്നും മറക്കാന്‍ എനിക്കാവില്ല. നിന്നെയും നീ സമ്മാനിച്ച ആ സ്വപ്നങ്ങളും സന്തോഷം നിറഞ്ഞ നിമിഷങ്ങളും എന്‍റെ മാത്രമല്ല, ഞാന്‍ സ്നേഹിക്കുന്ന, എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്ന ഒത്തിരി പേരുടെയും കൂടി സന്തോഷത്തിനു കാരണമായിരുന്നു. അതിനെല്ലാം എന്നെങ്കിലും നിന്നോട് നന്ദി പറയണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ നീ തന്ന സന്തോഷങ്ങളൊക്കെയും ഒരു നീര്‍ക്കുമിള പോലെ പൊട്ടിച്ചിതറിയത്‌ എത്ര പെട്ടന്നാണ്. ഇനി നിന്നെ ഈ ജന്മം കാണുമോ എന്ന് പോലും എനിക്കറിയില്ല. ഇനിയൊരുപക്ഷേ കാണുകയാണെങ്കില്‍ തന്നെ നമ്മള്‍ തികച്ചും അപരിചിതരെ പോലെ പെരുമാറിയേക്കാം. അന്ന് നീയും ഞാനും മറ്റാരുടെയോ സ്വന്തമായി മാറിയിരിക്കാം. എങ്കിലും ഏതെങ്കിലുമൊരു  പുലര്‍കാല സ്വപ്നത്തിലെ മൂടല്‍മഞ്ഞിനിടയിലൂടെ  നമ്മുടെ സാന്നിധ്യം പരസ്പരം അറിയിച്ചേക്കാം, അല്ലെ? ഏതോ നഷ്ടപ്രണയത്തിന്‍റെ ബാക്കിപത്രം പോലെ... ചിലപ്പോള്‍ അന്ന് നമുക്ക് തോന്നിയേക്കാം ഇന്നീ നടക്കുന്നതും ഇതുവരെ നടന്നതുമെല്ലാം വെറുതെ ആയിരുന്നുവെന്ന്. പക്ഷെ അപ്പോഴേക്കും ഒരുപാട് വൈകിയിരിക്കാം. പരസ്പരം മറക്കാന്‍ നമ്മള്‍ കെട്ടിയുണ്ടാക്കിയ ബന്ധങ്ങളെല്ലാം അന്ന്  ബന്ധനങ്ങളായി മാറി നമ്മെ ശ്വാസം മുട്ടിച്ചേക്കാം. അന്ന് ഉള്ളിലെ വിങ്ങല്‍ അടക്കിപ്പിടിച്ച്‌ നമ്മള്‍ ഒന്ന്‍ തിരിഞ്ഞു പോലും നോക്കാതെ അകലേക്ക്‌ മായുമായിരിക്കാം. അന്ന് നമ്മുടെയുള്ളിലെ കണ്ണുനീര്‍ തുള്ളികളേറ്റെടുത്ത് പ്രകൃതിയത് സ്വന്തം കണ്ണീരായ മഴയായ് പെയ്യിച്ചേക്കാം...