ഒരു നഷ്ടപ്രണയത്തിന്‍റെ ഓര്‍മയ്ക്ക്...

                                                  

കാര്‍മേഘം മൂടി നില്ക്കുന്ന ആകാശം. വെളിച്ചം കുറവാണ്. മഴ പെയ്യുമെന്ന്‍ തോന്നുന്നു. ഈ മുറിയിലാണെങ്കില്‍ ഞാനിപ്പോള്‍ തനിച്ചാണ്. പനിയാണ് കാരണം. ആകാശമാണെങ്കില്‍ ഇപ്പോള്‍ കരയുമെന്ന മട്ടിലാണ്. എന്‍റെ അവശമായ ശരീരത്തേയും മനസ്സിനേയും സ്വസ്ഥമാക്കാന്‍ ഒന്നും ഇന്നീ പ്രകൃതി ചെയ്യുമെന്ന്‍ തോന്നുന്നില്ല. മാനമേ തെളിഞ്ഞാലും നീ...

സാധാരണഗതിയില്‍ ആകാശമിങ്ങനെ മൂടിക്കെട്ടി ഇപ്പോള്‍ കരയുമെന്ന ഭാവത്തില്‍ നില്ക്കുന്നതു എനിക്ക് വളരെ ഇഷ്ടമാണ്. ഓരോ മഴത്തുള്ളികളും ഭൂമിയില്‍ പതിക്കുംപോള്‍ ഉയരുന്ന മണ്ണിന്‍റെ ഗന്ധത്തിനായ് ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കും. പക്ഷേ ഇന്നീ മഴക്കാറുകളെന്തുകൊണ്ടോ എന്‍റെ കണ്ണുകളെ ഈറനണിയിക്കുന്നു. ഓര്‍മകളെന്നെ മാടി വിളിക്കുന്നു, ഭൂതകാലത്തിലേക്ക്...

ജീവിതത്തിലുടനീളം കൂടെയുണ്ടാകുമെന്നു കരുതിയവരൊക്കെ എന്നില്‍ നിന്നും അകന്നുപോകുംപോഴൊക്കെ അതിനെല്ലാം ഈ മഴയായിരുന്നു സാക്ഷി. അധികം സംസാരിക്കാത്ത എന്‍റെ അച്ഛമ്മ ഒരു ആഗസ്റ്റ് മാസം വിടപറഞ്ഞപ്പോള്‍ മരണമെന്തെന്ന്‍ മനസ്സിലാവാത്ത എന്‍റെ കുഞ്ഞുമനസ്സിന്‍റെ വേദനയായ് പൊഴിഞ്ഞു ഈ മഴ. ആദ്യമായ് കേരളം വിട്ട് ചെന്നൈയിലേക്ക് അച്ഛനുമമ്മയ്ക്കുമൊപ്പം ട്രെയിനില്‍ കയറുംപോഴും മഴ തിമിര്‍ത്ത് പെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വെളുത്തതുണിയില്‍ പൊതിഞ്ഞ അമ്മച്ഛന്‍റെ തണുത്ത ശരീരം ചിതയിലേക്കുടുക്കുംപോള്‍ പ്രകൃതിയുടെ കണ്ണുനീരെന്ന പോലെ മഴയുണ്ടായിരുന്നു. മുത്തശ്ശി മരിച്ചുവെന്ന വിവരമറിഞ്ഞ് ഓടിക്കിതച്ച് ബസ്സില്‍ കയറി വടകരയ്ക്ക് യാത്ര തിരിച്ചപ്പോഴും സാന്ത്വനിപ്പിക്കാനെന്ന പോലെ ബസ്സിലെ ജനലിന്‍റെ വിടവിലൂടെ വന്നെന്‍റെ കവിളിലെ കണ്ണുനീര്‍ തുടച്ചു തന്നതും മഴയായിരുന്നു. മകളുടെ കുഞ്ഞിനെയും കണ്ട് ഓസ്ട്രേലിയയില്‍ നിന്നും തിരിച്ചുവന്നതിന്‍റെ ഇരുപതാം നാള്‍ ആരോടുമൊരു വാക്കു പോലും മിണ്ടാതെ എന്‍റെ മാമനെ തനിച്ചാക്കിക്കൊണ്ട് മാമി വിടപറഞ്ഞ ദിവസം രാത്രിയില്‍ അച്ഛനോടൊപ്പം വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചപ്പോള്‍ ബസ്സിലിരുന്ന ഞങ്ങളുടെ മനസ്സിന്‍റെ വിങ്ങല്‍ പ്രകൃതിയുടെ കണ്ണുനീരായത് ഇന്നുമോര്‍ക്കുന്നു. ഒരു വിഷുവിന്‍റെ തലേന്ന്‍ അമ്മൂമ്മ വിടപറഞ്ഞ രാത്രിയില്‍ ശ്രുതിച്ചേച്ചിയുടെയും സമിത്തേട്ടന്‍റെയും കൂടെ ആംബുലന്‍സിനു പിറകെ ഒരു കാറില്‍ യാത്ര ചെയ്തപ്പോഴും ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ മഴ പെയ്തതിന്നും ഞാനോര്‍ക്കുന്നു. ഒരു റിപ്പബ്ലിക് ദിനത്തില്‍ രാവിലെ കളിക്കാനിറങ്ങിയ അമ്മായുടെ ജനാര്‍ദ്ധനന്‍ മാമന്‍റെ മകന്‍ ജിതേഷേട്ടന്‍ കളിക്കളത്തില്‍ നിന്നും ആരോടും പറയാതെ വിടപറഞ്ഞപ്പോള്‍ അവരുടെ അമ്മ മകനുവേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാന്‍ ക്ഷേത്രത്തില്‍ പോയിരിക്കുകയയിരുന്നു. ജിതേഷേട്ടനെ വെള്ളത്തുണിയില്‍ പുതപ്പിച്ചുകിടത്തിയത് കാണാന്‍ വയ്യെന്ന്‍ പറഞ്ഞ് അച്ഛനേയും അമ്മയേയും യാത്രയാക്കി വീട്ടില്‍ ഞാന്‍ തനിച്ചിരുന്നപ്പോള്‍ വീണ്ടും മഴ. അച്ഛനെയും അമ്മയെയും വിട്ട് പോണ്ടിച്ചേരി യൂണിവേഴ്സിറ്റിയില്‍ പി.ജി. ക്ക് ചേര്‍ന്നപ്പോഴുമുണ്ടായിരുന്നു മഴ. പിന്നെ സുഖമില്ലാതെ നാട്ടിലേക്ക് പോയപ്പോഴും പോയതിനേക്കാള്‍ അവശയായി തിരിച്ചുവന്നപ്പോഴുമെല്ലാം ഈ മഴ എനിക്ക് ചുറ്റും പെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു.  

എങ്കിലും ഞാന്‍ മഴയെ ഒരുപാടൊരുപാട് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു, സ്നേഹിക്കുന്നു, പ്രണയിക്കുന്നു... കാരണം എന്‍റെ ദുഖങ്ങളിലെന്ന പോലെ സന്തോഷത്തിലും  മഴ ഒരു കളിത്തോഴനെ പോലെ കൂടെ നിന്നിട്ടുണ്ട്. ചെറുപ്പം മുതലേ ഒന്നിച്ചു കളിച്ച് വളര്‍ന്ന കളിക്കൂട്ടുകാരെ പോലെ ഞാനും മഴയും... സൌഹൃദത്തിനും അപ്പുറത്തേക്ക് വളര്‍ന്ന ഞങ്ങളുടെ പ്രണയം ഈ സൌഹൃദം നഷ്ടപ്പെടുമെന്ന്‍ കരുതി പരസ്പരം പറയാതിരുന്നു. ഒടുവിലൊരുനാള്‍ എന്‍റെ തണുത്ത് മരവിച്ച ശരീരത്തെ ഒരു വെള്ളത്തുണിയില്‍ പൊതിഞ്ഞ് അഗ്നിക്കിരയാക്കുംപോള്‍ അവന്‍, എന്‍റെ മഴ ദൂരെ നിന്ന്‍ ഒന്ന്‍ കരയാന്‍ പോലുമാകാതെ തരിച്ച് നില്ക്കും. ഞങ്ങളുടെ പറയാതെ പോയ പ്രണയത്തിന് ഞാന്‍ ഈ പോസ്റ്റ് സമര്‍പ്പിക്കുന്നു... വരും ജന്മത്തിലേങ്കിലും ഒരു മണ്‍തരിയോ പുല്‍ത്തകിടിയോ ആയി ജനിച്ച് ഈ ജന്മത്തിലെ നഷ്ടപ്രണയത്തെ സാക്ഷാത്ക്കരിക്കാന്‍...........

സ്വപ്നങ്ങള്‍...

ഈ സ്വപ്നങ്ങളെ കൊണ്ട് ഞാന്‍ തോറ്റു. പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത നേരത്ത് ആരോടും ചോദിക്കാതെ അവയിങ്ങനെ കടന്നു വരും. കയ്പ്പും മധുരവും എരിവും പുളിയും ചവര്‍പ്പുമെല്ലാം പകര്‍ന്നു തരും. ഏതാനും നിമിഷത്തേക്ക് മാത്രം ഈ രുചിഭേദങ്ങളെല്ലാം മനക്കണ്ണിന് മുന്നില്‍ നിരത്തി വയ്ക്കും. എന്നിട്ട് ഒരു മിന്നല്‍പ്പിണര്‍ പോലെ എല്ലാം ഒരൊറ്റ നിമിഷം കൊണ്ട് തട്ടിത്തെറിപ്പിക്കും. പിന്നീടോര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ പറ്റാത്തത്ര അകലേയ്ക്ക്...  മനസ്സാണെങ്കില്‍ കാമുകന്‍ മരിച്ചതറിയാതെ കേഴുന്ന പ്രണയിനിയെ പോലെ അലഞ്ഞ്തിരിഞ്ഞു നഷ്ടപ്പെട്ട പ്രിയപ്പെട്ടവനായി കേണുകൊണ്ടിരിക്കും... അവനെ തേടി അലഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കും.  

സ്വപ്നവും ജീവിതവും തമ്മിലുള്ള അന്തരം മനസ്സിലാക്കാനാവാതെ എത്ര രാത്രികളിലാണ് ഉറക്കത്തില്‍ നിന്നും ഞെട്ടിയുണര്‍ന്നിട്ടുള്ളത്! പറഞ്ഞു വന്നത് സ്വപ്നങ്ങളെ കുറിച്ചല്ലേ.. നമ്മുടെ മനസ്സിലെവിടെയൊ ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ആഗ്രഹങ്ങളാണ് സ്വപ്നത്തില്‍ നമ്മെ തേടിയെത്തുന്നതത്രെ. എങ്കിലും നമ്മുടെ ആഗ്രഹങ്ങളെന്തേ ഇത്തരം സ്വപ്നങ്ങളിലൂടെ മാത്രം വന്ന്‍ നമ്മെ വെറുതെ വന്ന്‍ ഇങ്ങനെ മോഹിപ്പിച്ച് ഒരുപാടകലങ്ങളിലെക്കു മായുന്നത്? ചില സ്വപ്നങ്ങളെങ്കിലും സത്യമാവാന്‍ നമ്മളറിയാതെ ആഗ്രഹിച്ചു പോകാറില്ലേ? എപ്പോഴൊക്കെ കാണുന്ന സ്വപ്നങ്ങളാണ്. ചന്ദ്രനും താരകങ്ങളും നിറഞ്ഞ ആകാശത്തിനു കീഴില്‍ ഓരോ രാത്രിയും ഉറങ്ങുംപോള്‍, അലസമായി ഏതെങ്കിലുമൊരു കോണിലിരിക്കുംപോള്‍, ഒന്നുമല്ലെങ്കില്‍ ക്ലാസിലെ മടുപ്പിക്കുന്ന ശാസ്ത്രങ്ങള്‍ അധ്യാപകര്‍ ബോര്‍ഡിലെഴുതുംപോള്‍ മടുത്ത് ജാലകത്തിലൂടെ പുറത്തേക്ക് കണ്ണും നട്ടിരിക്കുംപോള്‍ ഉറക്കം ഊഞ്ഞാല കെട്ടുന്ന കണ്ണുകളില്‍ വെറുതേ തെളിയുന്ന കാഴ്ച്ചകള്‍.. ഇവയെല്ലാം നമുക്ക് സ്വപ്നങ്ങള്‍ തന്നെയല്ലേ... 

പറഞ്ഞുപറഞ്ഞ് കാട് കയറി. സ്വപ്നങ്ങളെ കുറിച്ച് ഇനി ഞാന്‍ ഒന്നു കൂടി വിശദമായി പഠിക്കാന്‍ ഞാന്‍ പോകുന്നു... ഉറക്കത്തിന്‍റെ അഗാധഗര്‍ത്തങ്ങളിലേക്ക് ആഞ്ഞിറങ്ങാന്‍... ഈ രാത്രി കണ്ണടയ്ക്കുംപോള്‍ വീണ്ടും ഉണരുവാനാവട്ടെ എന്നു മാത്രം പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു കൊണ്ട്... എല്ലാവര്‍ക്കും ശുഭരാത്രി...

അങ്ങനെ ഓരോന്ന്‍ തോന്നുകയാണ്...

എന്‍റെ ജാലകത്തിനു പുറമെ കാണുന്ന പ്രകൃതിയുടെ ഭാവം സൂചിപ്പിക്കുന്നത് ഇന്നത്തെ സായാഹ്നം ശാന്തവും സുന്ദരവുമായിരിക്കുമെന്നാണ്. 
എങ്കിലും മനസ്സ് പറയുന്നു ഇന്ന്‍ കണ്ണീര്‍ മഴയില്‍ കുതിര്‍ന്നൊരു ഈറനണിഞ്ഞ സായാഹ്നമായിരിക്കുമെന്ന്‍... മായയാകുന്ന ലോകത്തെ ഈ ജീവിതത്തിന് എന്താണ് പ്രസക്തി? 
ഈ കാണുന്ന കാഴ്ച്ചകളും, അനുഭവിക്കുന്ന സ്നേഹവും ദുഖവും സന്തോഷവുമെല്ലാം വെറും മായ മാത്രമാണെങ്കില്‍, ശാശ്വതമല്ലെങ്കില്‍ പിന്നെ എന്താണ് ഈ ചെറിയ ജീവിതത്തിന്‍റെ ലക്ഷ്യം? 
എന്‍റെ ഈ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് ഉത്തരം നല്‍കുവാന്‍ ഏത് പ്രപഞ്ചശക്തിക്കാണ് കഴിയുക?

*

കാറ്റും മഴയുമൊഴിഞ്ഞു. 
രോഷത്തോടെ കാറ്റിലാടിയിരുന്ന മരങ്ങളും മറ്റും നിശ്ചലമായി. 
കണ്ണുനീര്‍ പോലും വറ്റി. 
എന്നിട്ടും ഹൃദയം നുറുങ്ങുന്ന വിങ്ങലേ, നീ മാത്രമെന്തേ എന്നെ വിട്ട് പിരിയാത്തെ? 
വറ്റിയ കണ്ണുനീരും മങ്ങിയ മുഖവും കണ്ണീര്‍ ചാലുകള്‍ ഒലിച്ചിറങ്ങിയ ഈ പാതയും തിളക്കമറ്റ കണ്ണുകളും നിന്നെ തൃപ്തനാക്കുന്നില്ലേ?
ഈ ശരീരത്തിലോടുന്ന രക്തമാണോ നിനക്ക് വേണ്ടത്? 
അതോ ഈ ജീവനോ?

*

അങ്ങനെ മഞ്ഞെല്ലാം ഉരുകിത്തുടങ്ങി... 
വസന്തകാലമേ നിനക്ക് സ്വാഗതം. 
നിന്‍റെ ഗര്‍ഭപാത്രത്തില്‍ നിന്നും ജനിക്കുന്ന ആയിരമായിരം തളിരിലകളെയും പൂക്കളെയും സ്വാഗതം ചെയ്യാനാണ് ഈ ശരീരത്തില്‍ ഒരല്പ്പം ജീവനെങ്കിലും ബാക്കി നില്ക്കുന്നത്. 
വസന്തമേ, 
നിന്നെ ഞാന്‍ ഈ ജാലകത്തിനരികെ നിന്നും കണ്‍ കുളിര്‍ക്കെ കണ്ടാസ്വദിക്കട്ടെ.. 
നിന്‍റെ സുഗന്ദവും നിറങ്ങളുമാകട്ടെ എന്നെന്നേയ്ക്കുമായി ഈ കണ്ണുകള്‍ അടയുന്നതിനു മുന്‍പ് ഞാന്‍ ആസ്വദിക്കുന്നത്...
സൂര്യരശ്മിയില്‍ തിളങ്ങുന്ന പൂക്കളും, പകലിന് വഴിമാറിക്കൊടുക്കുന്ന ഇരുട്ടും പക്ഷികളുടെ കള‍-കള നാദത്തിന് വഴിമാറിക്കൊടുക്കുന്ന നിശബ്ദതയും കണ്ട് വേണം എനിക്ക് മറ്റൊരു ലോകത്തേയ്ക്ക് യാത്രയാവാന്‍......
ഈ ശരീരവും ഒരുപാടൊരുപാട് ഓര്‍മ്മകളും മാത്രം ബാക്കി വച്ച്... ഞാന്‍ പോകുംപോള്‍ ബാക്കിയാവുന്ന ഈ ശരീരത്തില്‍ നിന്നും എന്തെങ്കിലും മറ്റൊരു ജീവന് ഉപകാരപ്പെടുമെങ്കില്‍ കൊടുക്കാന്‍ മറക്കരുത്..
ബാക്കി വരുന്ന ശരീരത്തെ ഈ മണ്ണിനോടിഴുകിച്ചേരാന്‍ അനുവദിക്കുക.
അത് മറ്റനേകം ജീവന്‍റെ തുടിപ്പുകള്‍ക്ക് വളമാകട്ടെ...

A Small Story... For which I won the first prize @ ZGC

The man looked at her with his grey pitiless eyes. Neha could feel her approaching death in them. The man took a knife from inside his coat and Neha saw her own petrified face in it. He waved the knife at her and knew no more. Her last comforting thought was that he would never get what he came for.

*

Kapil woke up with a start. His bedside telephone was ringing loud, breaking the silence of the early morning. He glanced at the clock. The glowing green letters showed that it was five o’clock in the morning. Rubbing his eyes, and inwardly cursing the caller, he picked up the receiver. A mechanical female voice said, “Good morning Mr. Kapil. Report to the Director immediately at his office. Your vehicle is waiting for you at your porch. Thank you.” The phone hung up. Kapil placed it back onto the receiver and stared at the darkness. The director wants to see me? Now? What the hell is going on? When have the director ever called anyone so early? This was really quite abnormal for the Director, especially someone like Dr. Sekhar. When has he ever arranged a meeting with anyone at all? Kapil wondered, hurriedly getting off his bed for a quick bath and coffee.

            By the time Kapil came back after his bath and got himself a cup of coffee, it was 5:20 am. He quickly locked his door and hurried to the porch and found himself face-to-face with a small helicopter. The pilot motioned him inside and Kapil got in, feeling rather too sleepy and understanding to argue. So, I’m on a secret mission, thought Kapil, cursing himself for not undoing the telephone line before he slept the previous night. He knew it was no use. Dr Sekhar would come flying down through him window, but at least, he’d have got to sleep a bit longer.

            At about 6:00 am, the helicopter was about to drop to the surface, Kapil could see a pink tinge on the sky towards the east and sensed that it was nearly day-break. After a while, the copter landed on the helipad of the building, and took flight the moment Kapil headed towards the door. Before he had even reached it, the door opened and a man of about 50 motioned him and led him through a spiral staircase near the door. Kapil looked at him, gave him a codeword and the man returned another. Now, Kapil was certain that this was indeed the director. He led Kapil to a conference room with dim red light and locked the door behind him.

            “Mr. Kapil”, the director said, in his raspy voice, “this is very important. As you are aware, Ms Neha Menon has made a very important discovery with highly dangerous implications. We have offered her security but she had refused to take any. Last night, when I tried to contact her, I found that she is not attending her landline. The mobile appears to be switched off. I even checked in her house but she was nowhere to be seen. We’ve also checked for her in all possible places and still couldn’t find her. It is now your duty to find her location and save her if need be. Also make sure that the formula is safe and the other side doesn’t get it, yet. Any questions?”

            “No sir”, replied Kapil, wondering what had happened to Neha.

            “Alright then. Your transport awaits you here.”

            After 10 minutes, Kapil drove himself out of the GSF office; he was lost in his own thoughts. As he drove out of the GSF and crossed a signal – light junction, he hardly noticed a hidden camera capturing his motion.

            About 10 miles away, a phone bell rang. A hand picked it up. The message was short, "PK passed through zone-1.”

*

            It was 10:00 am. Naina sat on her couch, thinking about what to do. She let her thoughts wander again and again to the events of the previous night. Her friend Neha had called her and requested for an urgent meeting. She had appeared to be tensed. They stood for a long time in silence, watching the sun set at the beach. Then, Neha had handed her a cover and said, “Keep this with you. I’ll get it from you tomorrow at eight in the morning. If I don’t come, contact Kapil. He will come to get it from you. Just tell him that this is very important.” Naina had asked why she looked too preoccupied but Neha had blocked her out. “No Naina. Just listen. Don’t even try to argue. Please understand.” A tear glistened in her eye. You’ll soon know that I’m doing all this for a good cause.” Saying so, Neha had left. Late that night about eleven, Naina had received a call from Neha. She sounded fearful, “Naina, don’t lose what I have given you at any cost”, Naina heard a doorbell ring. Neha had hung up and Naina sat bewildered, wondering what was happening. This morning as Neha had not arrived, Naina had tried to call Kapil but was really tensed up after talking to Kapil. “Naina, I’m really sorry. But Neha is missing”, Kapil had said. “You know how it works with GSF. I know it is really important but I can’t honestly come. Could you please meet me at .....” Kapil had mentioned a place and Neha stared, wondering whether to go or not. Now, at 10:15 am, she had decided that she’d better go than wait here. She needed to know the truth. And the sooner she knew, the better.

            Naina drove past the traffic signals and parked outside a shopping mall. She hung inside for 15 minutes and came back to the car. As she got in, she was pleased to see Kapil sitting in the front seat beside the driver’s seat. “Let’s go”, Kapil said. Naina drove to the park. There, sitting on a bench, Naina handed him a cover and Kapil handed her a small hidden camera. Each was horrified to see the mysteries they have uncovered. They argued in whispers.

            “Kapil, we need to put a stop to this.”

            “I’m sorry Naina. There is nothing we can do. As you see, Neha is dead. And they are really powerful.”

            “But this is insane. Don’t you understand what it means? Come on. Let’s go to the GSF office.”

            “Are you mad? What is the surety that they are not really associated with them? They tried to kill me, for heaven’s sake!”

            “But...”

            “Please don’t argue. We’ve lost Neha. If we ever let this out, they are never gonna spare us. Nor our families. Do you really wanna see such horrors Naina?”

            “No. But...”

            “Please. Safety first. Give it to me. We’d better destroy it rather than lying it around.”

            Naina handed him the two envelopes, rather reluctantly. They promised never to mention this to anyone. Naina bade him farewell and went back home. It had been a very tiring day.

*

            A few kilometres away, at the GSF basement, a grey-eyed man passed a note to the director. It said:

“MISSION COMPLETED”

The director gave a cold laugh and switched on the light. A sneering face of Kapil came to view.

Vanish Poet II

Walking through the narrow lanes of the wartown

I realised it was not the same old place

Where I grew up, with love and happiness.

This was tough, but I pressed on,

Sometimes looking amongst the ruins

Often recognising familiar faces covered in blood.

The air smelled of blood and burned flesh

Nauseating me, but I moved on,

Not wanting to leave them alone.

I looked and looked, everywhere

Not one was left alive.

My mourning did echo loud

But no one seemed to care

I wish there was something at all

I could do to bring them back

To vanish the miseries of the war

And bring back happiness.

The havocs caused by war are huge

And little is gained

Like spending money and lives

In exchange for grief

What would I not give away

In exchange for their lives!

To love and be loved by all

I want them back again.

I wish the Creator – the poet of the world

Would vanish these happenings

And bring back what I've lost for now

In exchange of anything.

For if he was meant to create

Why destroy the good?

Why not destroy misery

And disaster and havoc?

Oh Conjurer poet, answer my prayers

Why not act as such?

Why not become a vanish poet,

And be loved and served by all?

Why not vanish the miseries

And all injustice

To preserve the joy and justice

Which was made to protect?

With this prayer to the one above

I turn my back on them

And without a backward glance

I move on, away from them

Carrying only the memories of

Those good old days when

We all shared love and happiness

And created a heaven on earth.

Vanish Poet I

“Dan, there’s someone to meet you”,

Said a female voice through the trapdoor 
And meeting my eyes, quickly removed 

Her eyes which showed nothing but fear.

I sighed as I always do at times like this,

When people look at me with fear and hatred.

But still, my heart pounded loudly, wondering

Who could it be, wanting to meet me.

As usual, ‘twas one of those usual visits

One brave man’s attempt to mend my ways
As if ‘twas all in my hands...

But this man said, “think of what you’ve done!”

And left, without another word, leaving me alone

To travel back down memory lane- one place I hate to go.

It happened thus, in those good old days when I was young and bright.

My poems were good and recognised all over the world.

And brought about great changes in life-style and society.

People honoured me, my writings, poems and called me a gem

For I’ve been writing all along

‘Bout them and their own lives.

And also did my poem bring

Light to their dull, dark lives.

Things went on well and so did time.

‘Twas a cold and rainy night

I sat in my study, with my lamp lit

Its flame flickering in the wind.

I wrote about the happiness of my dear countrymen

And lay on my bed, soon asleep.

The next morning, things happened thus-

The rain had caused havoc

Their crops were wretched with flood too big

And cattle were dead.

Their happiness had vanished off

Now they were all doomed.

It went on thus, as months went by

They knew it was all me

I was the one accused of vanishing their happiness.

I stopped writing for a while and all was back and well.

But when I wrote again at all, the result was the same

My stomach churns and head spins, thinking of what I’ve done!

Disaster, misery and darkness followed suit

The people I wrote about.

Those innocent people were all doomed because of me.

They started moving away from me, I was left alone

But the curse in my writing would never leave me alone.

“No!”, I shouted out, I can’t bear it any longer

Look at what I’ve done to those who once called me a gem

But as for now, I have become their being of misery

I can’t bear this anymore, I wish I were dead

My stomach does churn, I feel too sick

To proceed through memory lane

To think of how a gem had brought misery and doomed them.

I went back to my study, it had started raining again.

The lightening and the wind was all that I could see again.

I took my pen and sat again, after a long time.

I glanced skywards, murmured “forgive me” and sat down to write

This time I wrote all of my life, this would me my last

I signed it with my name and lay on my bed.

‘Twas raining heavily with thunder and lightening

And with a strong bolt of lightening

I too was gone for good...

Meet Me Half Way

Winter had said adieu and    

Paved way for spring. 

The street was green with tiny grass         

And bushes and trees.  

Flowers blossomed, adding their colours to the spring.  

Nora waited by the bush,        

Her golden hair flying in the breeze,  

Adding her own beauty to the spring.   

Glancing down the lane, she waited for her beloved James   

They had planned to elope that fine spring morning.    

The butterflies danced joyfully around her  

Comforting, saying in her ears, “he will come”.  

Oh James! Why do you keep this   

Young fairy waiting?  

Nora thought of James’ words,  

“Meet me half way”, he had said 

Holding her hands, last night when they met. 

A few men passed her occasionally 

Though none did glance back at her. 

Still she stood there, glancing down the lane.  

Seconds, minutes, hours have passed 

The lane had turned busy 

Little children ran about 

And so did cats and dogs. 

People walked about busily 

And none glanced back at her.  

Oh James! Why do you keep this is 

Young girl waiting?

With her eyes turned red and cheeks wet  

She had waited too long.   

Do you mean to test this girl  

Of her sweet love?   

Oh James! Don’t do that cruelty 

To your innocent girl. 

As Nora stood still, looking down the lane 

She saw a possession approaching 

And as it came close to her  

She retreated, ‘twas a funeral possession.  

They carried someone in a coffin where a      

Hand had protruded 

A strangely familiar hand it was  

Which held her hand last night    

“Meet me half way” , James had said  

When they planned elopement  

She saw that he had kept his word  

And followed him, at peace.

പ്രണയദിനം

എനിക്ക് പ്രണയമില്ല... 

പ്രണയദിനമടുക്കുന്ന സമയം ഹൃദയമിടിപ്പ് കൂടുകയുമില്ല... 

പക്ഷെ ആരും ആഗ്രഹിക്കുന്ന നല്ല സുഹൃത്തുക്കള്‍ എനിക്കു ചുറ്റുമുണ്ട്... 

അതിലൊരാള്‍ നീയാണ്...

പറയാതെ പോകുന്ന വാക്കുകള്‍ ചിലപ്പോള്‍ ഒരുപാട് നഷ്ടങ്ങള്‍ വരുത്തി വെച്ചേക്കാം.. 

ഈ സൌഹൃദം നഷ്ടപ്പെടുത്താനെനിക്കു വയ്യ... 

പ്രിയ സുഹൃത്തേ, നീയെന്‍റെ ഭാഗ്യമാണ്...