പ്രണയനൂലുകൾ

അവൻ വന്നു...
മഴ.........
വീണ്ടുമൊരു ഭ്രാന്തിയെ പോലെ ഈ മഴ മുഴുവൻ ഞാൻ നിന്ന് കൊണ്ടു...
ടെറസ്സിൽ നിന്നും...
ആരുടേയും കണ്ണിൽ പെടാതെ...
അങ്ങനെ...
പ്രണയം ഒരു ഭ്രാന്ത് തന്നെയാണല്ലേ...
ആഘോഷവും...
മേഘങ്ങൾ മാനം മൂടി നിൽക്കുന്നത് കണ്ട് ഈ ജനലരികിൽ ഞാൻ ഇരിക്കുകയാണ്..
ദേഹത്തു വീണ മഴത്തുള്ളികളെ ഉണക്കിയെടുക്കുന്നത് കാറ്റിന്റെ കൈകളാണ്...
പക്ഷെ ഞാൻ കാത്തിരിക്കുന്നു...
അവന്റെ വരവിനായി...
വീണ്ടുമാ പ്രണയമഴ നനയാൻ...
മഴ പെയ്യട്ടെ വീണ്ടും...
ഉയർന്നു വരുന്ന മണ്ണിന്റെ ഗന്ധമാണ് മഴയ്ക്കിപ്പോൾ...
പുതുമഴയുടെ സുഗന്ധം...
ആഞ്ഞടിക്കാൻ പോകുന്ന ഒരു കൊടുങ്കാറ്റിന്റെ സൂചനയാണീ മഴയെന്നറിഞ്ഞിട്ടും...
അവനെ സ്നേഹിക്കാതിരിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല...
മെല്ലെ തലോടുന്ന കാറ്റ് അവന്റെ കൈകളാണോ? 
നൃത്തമാടുന്ന മരച്ചില്ലകളും പാട്ട് പാടുന്ന കിളികളുമൊക്കെയാണീ പ്രണയത്തിന് സംഗീതം പകരുന്നത്...
ഇപ്പോൾ പ്രകൃതി നിശ്ചലയാണ്... അവളുടെ കണ്ണുനീരായ് പെയ്യുന്ന മഴയെ പ്രണയിക്കുന്ന ഞാനെത്ര ക്രൂരയാണ്..
എങ്കിലും കഴിയുന്നില്ല, അവനെ സ്നേഹിക്കാതിരിക്കാൻ..
ദുരന്തം വഹിച്ചിട്ടും സംഹാരതാണ്ഡവമാടി നൂറുകണക്കിനാളുകളെ കൊന്നൊടുക്കിയിട്ടും അവനെ എന്തിന് ഞാനിങ്ങനെ സ്നേഹിക്കുന്നു?
എന്റെ കൈകളിലിപ്പോൾ മൈലാഞ്ചിമണമാണ്...
അവൻ വരുമെന്ന് തോന്നിയത് കൊണ്ടണിഞ്ഞ മൈലാഞ്ചി...
അവൻ വരുമെന്നറിഞ്ഞണിഞ്ഞ കുപ്പിവളകൾ... 
കണ്ണുകളിലെ കണ്മഷി...
നെറ്റിയിലെ പൊട്ട്...
ഒക്കെ അവന് വേണ്ടി...
കോടാനുകോടി നക്ഷത്രങ്ങളേയും പ്രണയിച്ച് കടന്നു വരുന്ന ചന്ദ്രന്റെ കുസൃതികൾ കാണാൻ നിൽക്കാതെ നാണിച്ച് കടലിലൊളിച്ചു സൂര്യൻ...
പക്ഷെ ഇന്ന് ലോകത്തിന്റെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും ചന്ദ്രനും സഖിമാരും മറഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്... മേഘപ്പുതപ്പിനുള്ളിൽ...
നാളെ ഒരുപക്ഷെ അവന്റെ കൈകളാവുന്ന ഈ കാറ്റ് ഇവിടം ചുഴറ്റിയെറിഞ്ഞേക്കാം... കടൽത്തിരകളെ ആകാശത്തോളമുയർത്തിയേക്കാം... മരങ്ങൾ പിഴുതെറിഞ്ഞേക്കാം... അവനായി സംഗീതമാലപിച്ച കിളികളുടെ കൂടുകൾ തകർത്തേക്കാം...
എങ്കിലും ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നു... ആ കൈകളെന്നെ വരിഞ്ഞുമുറുക്കട്ടെ.. ആ കൈകളിൽ കിടന്ന് തന്നെ മറ്റൊരു ലോകത്തേക്ക് യാത്രയാകുവാനാവട്ടെ...